Als ik dit schrijf is moederdag net gepasseerd. Ik kreeg een schilderijtje van de zoon en een bloempotje in een hanger van de jongste dochter, beiden met veel liefde gemaakt. De oudste knutselde voor het eerst niets, want ja, in het middelbaar doen ze dat niet meer.
Heel leuk en lief natuurlijk, die geschenkjes, maar wat doe je er daarna mee? Alles bewaren? Of stiekem weggooien?
Hier pak ik het zo aan:
sinds ik weet dat een geschenkje eigenlijk dient om een boodschap over te brengen als 'ik zie je graag', weet ik ook dat ik geschenkjes in theorie niet hoef te bewaren als de boodschap is aangekomen.
Zo bewaar ik nog maar weinig kaartjes of nieuwjaarsbrieven, tenzij ik ze écht wil houden als herinnering en ze nog zal herlezen (of denk dat ik ze zal herlezen :) ). Die gaan dan in mijn herinneringendoos.
Maar natuurlijk zou het een beetje pijnlijk zijn om een knutselwerkje meteen in vuilnisbak te gooien als je het net hebt gekregen. Anderzijds wil ik ook niet alles bewaren. Ik ben dan ook erg blij als ik nuttige geschenkjes krijg die ik gewoon kan opgebruiken, zoals een zelfgemaakte bruisbal of zeep. Of tijd cadeau krijg in de vorm van eens niet moeten koken, of een ramenwas-beurt (hint :) ). Of iets lekkers.
Maar dat is niet altijd het geval. Schilderijtjes eet je niet op.
Daarom heb ik een plaats in ons huis gereserveerd om knutselwerkjes tentoon te stellen. Voor een tijdje.
En af en toe wordt daar eens in 'gekuist'. Dan vraag ik wat er weg mag, of wat de kinderen eventueel zelf nog in hun herinneringendoos willen bewaren.
Of dat zo gemakkelijk gaat? Nee hoor. De eerste reactie is vaak een beetje verontwaardigd, of zelfs wat triestig.
En dat begrijp ik wel, dat had ik vroeger ook voor ik anders naar spullen ging kijken. Dus dan vraag ik hen waarom ze het voor me knutselden. En of een knutselwerkje of cadeautje echt nodig is om te weten dat iemand van je houdt, of om aan iemand te denken. Dan vertel ik hen dat ik hen sowieso nooit kan en zal vergeten, en dat ik niet alles kan bewaren.
En dan zie ik dat ze met een andere blik hun knutsels gaan bekijken, en dat er dan meestal toch wel wat weg mag. Lukt het niet, dan laat ik het zo. Tot het volgende 'opruim-moment'. En dan vraag ik het opnieuw. Soms hebben we gewoon wat tijd nodig.
Stiekem weggooien zou natuurlijk soms gemakkelijker zijn, maar dat doe ik liever niet. Ik wil niet dat ze plots merken dat ik toch iets weggooide, maar vooral wil ik hen nu al bewust maken dat we niet alles kunnen bewaren. En hen leren bewust om te gaan met spullen. We leven nu eenmaal voor het eerst in een tijd waar er zoveel spullen zijn, het is dus voor het eerst écht nodig om bewust om te gaan met spullen wil je er niet in verdrinken. ;)
Dus zo doen we het hier: een begrensde plek voor de knutselwerkjes, en af en toe een opruimbeurt. En dan gaan er zaken weg, of in de herinneringendoos.
Zelf doe ik het niet vaak, maar je kan ook foto's nemen van de knutselwerkjes voor je ze wegdoet. Er bestaat zelfs een app 'Friddo' speciaal voor die knutselfoto's die je dan ook kan bewerken, delen met familie of een album van kan maken.
Benieuwd wat jij doet met de knutselwerkjes van kinderen, kleinkinderen, mete- en petekindjes, neefjes en nichtjes! Of zelfs van vrienden of familie. Laat het me weten!
Opruimcoach Nele
Graag even wat hulp bij het opruimen en organiseren? Wij helpen graag!
